01 dec “We gaan op berenjacht…”

Mijmeringen van Hans Leistra

Tijdens het eerste BO-event van dit schooljaar waren we met 70 leerkrachten, VO docenten , ib-ers en directeuren te gast bij de Synergieschool in Roermond. Na een korte inleiding door directeur Hetty Belgers en Daniel Fermont werden we rondgeleid door enkele leerlingen van de school. Deelnemers raakten geïnspireerd door hun verhaal, het concept, de inrichting van de school en de gesprekjes met de leerkrachten in de unit.

“Dit is onze volgende stap!” hoorde ik een van de bezoekers zeggen. “Dit is precies wat we willen!” Wat een genot om mensen zo enthousiast te zien. Wat je als bezoeker tijdens zo’n rondgang door de school ziet is een soort van tussen-/eindresultaat van een inspirerend veranderingsproces in de richting van een collectief gevoeld verlangen. Wat je op zo’n moment niet kunt zien is het bloed, het zweet en af en toe ook de tranen die het gekost heeft om tot hier te komen.

Toen we tijdens de nabespreking wat langer stil bleven staan bij wat deelnemers nu vanuit de opgedane inspiratie zouden willen realiseren in hun eigen praktijk, kwamen ook de eerste beren een voorzichtig kijkje nemen op het pad. “We willen heel graag maar… waar haal je de tijd vandaan? Waar moet je beginnen? Hoe krijg je iedereen mee? Hoe weet je wat gaat werken?”

Deze vragen zijn voor mij zo herkenbaar omdat ze mijzelf telkens opnieuw bezighouden. Steeds weer die onzekerheid, hoe gaan we daarmee om? Mijn vraag is hoe lang we deze onzekerheid toestaan om ons weg te houden bij wat we echt verlangen en belangrijk vinden in het leren en het leven.

Graag wil ik ons allen een suggestie aan de hand doen die niet gebaseerd is op de wetenschap of een verandermodel, maar op de simpele wijsheid van een prentenboek.  Want wat doe je als er beren op je pad komen? Welnu dan ga je op berenjacht, toch?!

In het prentenboek We gaan op berenjacht van Michael Rosen en Helen Oxenbury vinden we hiervoor de juiste aanknopingspunten.We lezen daar….

“We gaan op berenjacht
We gaan een hele grote vangen
Wat een prachtige dag!
We zijn niet bang”

Dit is volgens mij de juiste grondhouding: we zijn niet bang voor de beren maar we genieten van onze durf en lef om de strijd aan te gaan (vooral met onszelf). Tja en hoe doe je dat dan precies? Welnu, net als de kleuters in groep 1, af en toe bevend als een rietje en met knikkende knieën maar wetend….

“We kunnen er niet bovenover,
We kunnen er niet onderdoor
Oh nee we moeten er wel dwars doorheen!”

Groeten,

Hans